Oh schoon hoogsensitief

Ik ben Evy. En ik ben nog veel meer. Ik ben veertiger, vrouw, mama, leerkracht, gezinstherapeut, vriendin van, dochter van, boekenlezer, zonneklopper, eigenzinnig, aap normaal... en jawel, hoogsensitief.

Na jaren van onverklaarbare buikpijn of uitslag, van vage klachten en van een dominant gevoel van nergens bij te horen; legde iemand me plots haarfijn uit: "Je bent niet gek, jij bent hoogsensitief." Een wereld ging voor me open. Waarschijnlijk ben ik altijd hoogsensitief geweest, al voel ik wel dat het de laatste jaren steeds sterker werd. Op zich is dat niet raar, gezien de forse toename van omgevingsprikkels en de toenemende druk(te) van moeten.

Ik heb mijn hoogsensitiviteit omarmd - je hebt immers geen keuze - en zie er de schoonheden van in: de empathie, de creativiteit, de puurheid, de loyaliteit,... Maar, ik zou liegen als ik zeg dat het me soms niet helemaal tureluurs maakt. Soms hebben deze waardevolle eigenschappen ook een keerzijde en die noemen we dan de valkuilen van hoogsensitiviteit.

Mijn brein werkt... anders. Ik vergelijk het met een kribbel op papier. Mijn gedachten zijn niet netjes geordend of gaan niet rustig van links naar rechts. Nee, ze schieten alle kanten op; lopen kris kras door elkaar en onderscheiden soms de essentie niet van de details. Dat heeft een voordeel want, ik zie net details die anderen niet zien en het maakt me creatief en probleemoplossend. De valkuil? De hoeveelheid aan gedachten is vermoeiend!

Kan je dan niet filteren? Helaas niet. Voor mij is dat de essentie van hooggevoelligheid: er is geen filter; alles komt binnen. Mijn zintuigen, mijn poriën, mijn brein,... ze zijn het equivalent van een 24/7 benzinestation.

Dat mooie inlevingsvermogen zorgt ervoor dat ik het werk kan doen dat ik het liefste doe! De uitdaging zit hem dan weer in het loslaten. 's Avonds de deur zomaar achter me dichttrekken, lukt me niet altijd. Als hoogsensitiefje ga je ook gemakkelijk je gevoelens opkroppen om anderen niet te belasten. Je eigen behoeften zijn vaak van ondergeschikt belang uit liefde, empathie, zorg voor de andere. Toen ik 2 jaar geleden werd geconfronteerd met borstkanker werd ik gedwongen om grenzen te stellen. Een pittige oefening maar intussen lukt het me al aardig. Heel soms hangt er een zweempje schuldgevoel om me heen wanneer ik kies voor mezelf. Typisch ;o)

En last but not least... perfectionisme! Dankzij dat oog voor detail ben ik gestructureerd, nauwkeurig, creatief en vindingrijk. Alleen... ik kan er zo in overdrijven! Soms heb ik lijstjes van lijstjes en verlies ik zoveel tijd aan punten en komma's. Een pluk haar die maar niet wil gaan liggen; daar kan ik me uren mee bezighouden. Op andere momenten zorgt het perfectionisme ervoor dat ik angstig ben om iets nieuws te proberen. Zal het immers goed genoeg zijn? Wat zullen anderen ervan denken? Ik pleit er niet voor om impulsief en onbezonnen aan de slag te gaan (daar is pas een uitdaging!) maar ik geef toe dat ik mezelf wel eens saboteer hierdoor. Om dit te overwinnen, heb ik geleerd dat hulp vragen wel eens soelaas brengt. Heb vertrouwen in mensen dicht bij je en in hun intenties. Samen kan je vaker meer dan in je eentje...

Een laatste liefdevolle tip: praat, krop niet op. Wat jij voelt, zal niet door iedereen begrepen worden en dat is oké. We zijn allemaal anders. Laat echter niet toe dat iemand het niet respecteert. Je gevoel is echt! Je mag het dan ook benoemen zoals het is.

Herken je jezelf in mijn verhaal? Saboteer je jezelf ook wel eens? Kom gerust eens langs; ik babbel graag met je.

Lieve groeten

Evy x