moederhart vs. moederhoofd

Terwijl ik zit na te denken over een nieuwe blog, hang ik boven een kop dampende koffie in een leuk tentje ergens in Herentals. De herfst is voelbaar buiten maar hierbinnen, achter het glas, warm ik op door een dapper zonnetje dat probeert een punt te maken. Ik wacht op mijn zoon. School ging vroeger uit vandaag maar toen ik de parking opreed om hem weer droog en comfortabel thuis te kunnen brengen, was mijn telefoon gaan rinkelen. "Mama", toeterde het door de auto, "mijn vrienden gaan nog even naar de Action en vragen of ik mee ga." En daar had je het...

Natuurlijk besefte ik sinds 1 september al wel dat mijn kind in het middelbaar was gestart en dat ons leven er ineens anders uitzag. September was een maand geweest van loslaten. De woordenschat van mijn kind had zich op zeer korte tijd uitgebreid met termen die ik moest Googlen. Zijn verhalen leken plots minder onschuldig. Zijn interesses en behoeften strookten niet langer met die van een lagere schoolkind. Plots stond een GSM redelijk centraal in het leven van mijn 11-jarig kindje. Een jas werd overbodig en zijn blonde haar werd steeds bedekt door een kap. Hoewel hij zelf erg worstelde met het loslaten van het oude vertrouwde; merkte ik dat mijn baby'tje steeds meer opging in het nieuwe en dus stond ik voor een aartsmoeilijke taak: loslaten. Want, september betekende ook het nieuwe omarmen. Er was sprake van Chromebooks, Smartschool, Planners, nieuwe mensen, dikke boeken, grote gebouwen, andere ritmes en routines. Onhandig loodsten we onszelf door de eerste weken van het middelbaar. Mijn moederhoofd zat er bovenop: alles hield het in de gaten; probleempjes werden meteen opgelost. CONTROLE. Mijn moederhart zwol op van trots op mijn eersteklasser maar klopte tegelijk doodsbang in mijn borstkast.

Mijn opgroeiende kind begon aan een nieuw hoofdstuk met opgeheven hoofd (en af en toe een traantje). Mijn baby'tje was niet meer. Het kostte me tijd om daar vrede in te vinden. Terwijl ik het neerpen, emotioneert het me opnieuw. We waren elkaar eventjes kwijtgeraakt; leken elkaar minder goed te begrijpen. Ik voelde dat mijn opvoeding verminderde kracht had dus ik moest deze én mezelf gaan aanpassen aan de nieuwe IK van mijn kind.  Mijn moederhart en moederhoofd werden op de vingers getikt. Mijn kind had vrijheid nodig, ruimte om te ontdekken en te falen. Hij wilde veiligheid maar niet per sé bescherming. Het duurde even voor ik dat in de gaten had. Dus ging ik gidsen in plaats van regelen; ik ging minder anticiperen en meer vertrouwen. Ik liet mijn kleine kindje los en omarmde die grote kerel voor me.

Maar dan zijn er momenten waarop je telefoon rinkelt en je kind je vraagt of ie mag gaan hangen in de Action. Mijn moederhoofd schoot in gang: "Hij gaat zijn zakgeld toch niet opsmossen in de Action!? En, wie zijn die vrienden? Oh God, als ze maar niet gaan stelen. Ik sta al wel in Herentals, moet ik nu terug naar huis?..." Duizend en één gedachten. Maar toen hoorde ik mijn moederhart mijn hoofd het zwijgen opleggen: "Hij is een goed kind; hij heeft het gezellig met vriendjes. Wat wil je nog meer?"

En dus toeterde ik door de auto terug: "Veel plezier, vriend. Ik ga een koffietje drinken terwijl ik op je wacht." Hoe. Straf. Was. Dat. En weet je wat nog straffer was ? Een half uurtje later zat ik met een stelletje jonge kereltjes met bijna baard in de keel te koffiekletsen in een leuk tentje ergens in Herentals...