Lief voor jezelf.

"Aaargh, verdorie Bril, prutser!!" Het rolde vanuit mijn mond de woonkamer door, iets luider dan ik bedoelde. "Euh, mama, gaat het wel?" Het hoofd van Cas kwam uit zijn kamp van kussens en dekens piepen, een nieuwsgierige blik naar het onheil dat ik blijkbaar over ons heen had gekiept. "Ja hoor, vriend, ik heb gewoon de verkeerde kleur gebruikt voor dit vlak (van een tekening waaraan ik werkte)." Cas keek me stomverbaasd aan, zijn ogen vroegen 'Is dat alles?'. Hij zuchtte, zijn hoofd verdween weer in de berg kussens en dekens die hij met precisie op elkaar had gesmeten in het midden van de living. "Ben je niet een beetje te streng voor jezelf, mama?" Ik staarde stomverbaasd naar het bouwwerk van waaruit mijn 11-jarige me plots helemaal Dalai Lama had toegesproken. "Je zegt toch zelf altijd dat foutjes maken mag." Ik stootte een soort van giechel uit, mompelde iets wat leek op 'dat is waar' en focuste me weer helemaal op dat vlak met de verkeerde kleur. Nee, lukte niet. Focus was weg. Mijn kind hàd gelijk en daar moest ik efkes van bekomen...

Ik ben soms een beetje schuldig aan perfectionisme. Het ouder worden leerde me dit wat te relativeren, gelukkig; maar soms val ik toch nog eens door die mand. Als mama en leerkracht hanteer ik principes als: "Lukt het eventjes niet, niet erg, we proberen het samen opnieuw" en "Foutjes maken mag, móet zelfs want alleen zo kan je leren". Maar, ondanks die principes, lukt het me niet altijd om even vergevingsgezind te zijn voor mezelf... Ik ga niet met potloden of laptops of ingrediënten smijten (ik kan me meestal wel beheersen) maar ik laat de mentale liniaal hard neerkomen op mijn vingers en met ezelsoren op stuur ik mezelf de hoek in. En dat gebeurde dus gisteren weer, tot dat dus de afgezant van de Dalai Lama me op mijn eigen woorden pakte...

Herken je dat? Zo'n stemmetje in je hoofd dat je overlaadt met kritiek wanneer je even hebt geknoeid en dat je ongevraagd zijn mening geeft wanneer je iets op zus of zo'n manier hebt aangepakt? Of, die lat die je voor jezelf veel hoger legt waar je ze voor anderen misschien zelfs zou verlagen? Blijkbaar vinden we het nodig om onszelf door de mangel te halen wanneer het eens even misgaat en gaan we kei hard inbeuken op onze eigenwaarde. Maar, die post-blunder gedachten die ons teisteren zijn eigenlijk helemaal krom!

Ten eerste slaan we er wel in om anderen snel te vergeven én diens misssers goed te praten of te vergeten. En ten tweede, er is eigenlijk niet zoveel aan de hand wanneer je eens een fout maakt. De wereld gaat er niet aan ten onder (tenzij je met nucleaire wapens werkt en je bent even niet goed uitgeslapen), er gaat (meestal toch niet) niemand aan dood en eigenlijk kan het anderen geen malle moer schelen hoe jij je gedraagt. Fouten horen bij het leven. Ze komen en gaan, klaar. Dus, gedaan met de zero-intolerance voor onszelf en hoog tijd om weer wat liever te gaan zijn!

Liever voor jezelf

#tip1

De eerstvolgende keer dat je je afvraagt of je ouders je als kind op je hoofd hebben laten vallen omdat je even de tekst van je presentatie vergat; stel jezelf dan in plaats daarvan eens de vraag: wat zou ik nu zeggen tegen mijn collega als zíj haar tekst even niet meer wist? Het is een interessante denkpiste! De kans is heel klein dat je aan je collega gaat vragen wat er met haar hoofd is gebeurd maar je gaat haar na afloop eerder vertellen dat het haast niet opgevallen was en feliciteer je haar met haar puike presentatie. Herhaal dat dan even tegen jezelf...

Liever voor jezelf

#tip2

Schrijf vijf dingen op waarin je streng bent voor jezelf, bijvoorbeeld: ik neem geen pauze maar werk door tot al het werk af is; geen cadeautjes voor mezelf, ik koop alleen iets voor anderen; zolang de strijk niet is gedaan, kijk ik niet naar mijn lievelingsserie;... Daarna ga je een week lang tegen je eigen regels in!

Liever voor jezelf

#tip3

Is de hoogte van je lat wel realistisch? Als je dan toch graag kritisch bent, kijk dan eens heel streng naar je lat want misschien ligt ze wel té hoog. We weten dat fouten maken mag maar als je systematisch het uiterste van jezelf vergt en het vervolgens niet haalt, ontstaat er een constant latent gevoel van teleurstelling. Dat is hoogst onaangenaam!

Kijk streng naar je doel op zichzelf maar ook naar de tijd waarin je je doel wil bereiken. Het hele plaatje moet kloppen en dan bedoel ik, haalbaar zijn. Wil je op zaterdagnamiddag de ganse woonkamer pimpelpaars verven terwijl je een stoofpot op het vuur hebt staan, je kinderen door het huis hollen en je in je achterhoofd de stem van jouw schoonmoeder hoort die je je eraan herinnert dat ze zondag op bezoek komt; dan voorspel ik het volgende: je hele huis hangt onder de pimpelpaarse verf (inclusief jezelf en je huisgenoten). Waarschijnlijk eet je die avond ook geen stoofpot maar wordt het afhaal-Chinees en is je schoonmoeder zondag hoogst gedesillusioneerd omdat je de deur opendoet in je verfkostuum en geen appeltaart hebt gebakken voor de gelegenheid. De dagen erna voel je je waardeloos en gefaald als schilder, kok, moeder en schoondochter. Niet cool en dat enkel en alleen omdat je vergeten was dat de lat op menselijke hoogte mag liggen.

Liever voor jezelf

#tip4

Je hebt vast ook wel zo'n vrouw in je omgeving: een collega, een buurvrouw, een andere moeder aan de schoolpoort van je kinderen,... en elke dag ziet ze eruit om door een ringetje te halen. Terwijl jij je best hebt gedaan om je chique-sportief te kleden (lees: een joggingbroek gepimpt met te dure sneakers) en je je haar met droogshampoo hebt ingesmeerd omdat er geen tijd was om het te wassen omdat de keukenvloer onder restanten ontbijt zat dat je liefjes naar je kinderen had gegooid die ochtend, staat zij er elke dag bij als een cover-model. Met haar gemanicuurde handen overhandigt ze zelfgebakken haverkoekjes en balanceert ze zich op hooggehakte pumps weer naar haar Lexus. In rose gold. Zelf fiets je naar huis op je oma-fiets en ga je nadien los op de reep chocolade die je in je bureaula hebt verstopt. Herkenbaar? We doen het allemaal: vergelijken. Do-de-lijk. Vergelijken is verliezen dus daar hou je beter mee op wil je wat liever voor jezelf worden!

Liever voor jezelf

#tip5

De criticus in mijn hoofd ziet er uit als een mager, oud dametje met haar bril op het puntje van haar neus, grijze permanent met lichtpaarse schijn. Haar stem is schel en luid. Te pas en te onpas duikt ze op om me eraan te herinneren hoe onhandig, lomp, dom, onwetend, onvoorzichtig,...ik ben. Ze is donders irritant en lijkt nooit te slapen. Potje confituur laten vallen? Ze is er als de kippen bij. Maar...hoog tijd om in de tegenaanval te gaan! Door mijn inner criticus gestalte te geven - namelijk dat oude vrouwtje - ging ik beseffen dat die zelfvernietigende gedachten louter een hersenspinsel zijn. Het ging ervoor zorgen dat ik mijn blunders beter kon gaan relativeren. Kortom, ik werd een beetje liever voor mezelf. Als het stemmetje in je hoofd dus volgende keer weer van jetje geeft, besef dan dat het niet meer is dan dat. Niemand anders beoordeelt of veroordeelt jou! Bekijk de situatie op dat moment en ga na of dat onnozele stemmetje überhaupt gelijk heeft. Ben je effectief onhandig, lomp, dom, onwetend, onvoorzichtig,... of had je gewoonweg even het potje verkeerd vast? Kan gebeuren...

Zoals altijd neem je uit deze blog mee wat voor jou werkt.

Lieve groet

Evy